Voetbal

Degenen die ons goed kennen, weten wel dat wij eigenlijk niks met voetbal hebben. Wim al helemaal niet, hij wil er zelfs niet eens naar kijken. Maar dat is na vandaag veranderd en dat komt door onze oudste dochter:
Jacintha's wens is vandaag in vervulling gegaan, ze heeft voor het eerst meegetraind op de voetbal. Eindelijk. In juli hebben we haar aangemeld en ze was hevig teleurgesteld dat ze toen niet gelijk kon beginnen want ze ging op de wachtlijst. Afgelopen zaterdag werden we plotseling gebeld met de mededeling dat ze vanaf vandaag mee mocht trainen. Jacintha natuurlijk helemaal gelukkig en blij. 's Middags hebben we een trainingspak gekocht en echte voetbalschoenen met noppen. Het liefst was ze daar mee naar bed gegaan, maar dat vonden wij niet zo'n goed plan.
Ze vond het reuze spannend vandaag en eerlijk gezegd wij ook wel een beetje. We hebben er een gezinsuitje van gemaakt, want we zijn allemaal meegegaan om even te kijken. Dat 'even' is de hele training geworden, we waren verkleumd van de kou, maar zo trots als een pauw. Haar gezichtje glunderde en ze vond het fantastisch. Op de fiets terug naar huis zei ze tegen me: dat was echt gaaf mam. En vanavond op bed: ik vond het echt heel leuk mam. Dat zit dus wel goed.
Zaterdag mag ze haar eerste wedstrijd meespelen en wij gaan haar uiteraard aanmoedigen.

Au

Vandaag had ik de inentingen opgehaald bij de apotheek, je kan het maar in huis hebben. Nu was Wim vanmiddag op tijd thuis uit z'n werk en we hadden allebei dezelfde gedachte: gelijk naar de huisarts om te prikken, dan is het maar gebeurd. Niet dat wij er tegenop zagen, maar de meiden des te meer.
Ze hebben wel even gehuild, maar achteraf gezien viel het reuze mee. De prik op zich doet niet zo'n pijn, maar het inspuiten is wat vervelend. We zitten nu allemaal met een stijve arm, want je voelt het wel! Het idee dat het voor hun broertje is, maakte gelukkig veel goed.

Toch wel spannend zo'n prik:

Voorlopige reisdatum

Eindelijk, de langverwachte proforma factuur van het reisbureau is binnen. Als voorlopige reisdatum staat 30 december vermeld. Onze ervaring (en van vele anderen) is dat je meestal eerder vertrekt dan de genoemde datum, dus onze verwachting dat we nog voor de Kerst vertrekken is heel reëel. Hoe dan ook, het komt nu wel steeds dichterbij en de spanning stijgt.

Gister ben ik met mijn moeder (gezellig) naar Den Haag geweest om de Statement of Approval te laten legaliseren. Ik was ook van plan om gelijk de visa te gaan regelen, maar wat een papierwerk! Per persoon een formulier van vier A4-tjes invullen, waarbij we niet wisten wat je overal moest invullen. Dit gaan we eerst maar eens navragen bij Kind & Toekomst en dan eind van de week weer naar Den Haag.

Bestaat Sinterklaas echt?

Deze vraag is de afgelopen tijd al een paar keer gesteld door Jacintha. Ze is er druk mee bezig en weet nou niet of ze het wel of niet moet geloven. Afgelopen weekend zijn er nogal wat schoentjes gevuld, maar hoe komt zwarte piet in huis? Daar is op school natuurlijk over gesproken, maar ze is er uit: ze gelooft er niet meer in. Hoewel, een klein gesprekje tussen ons 2:

Jacintha: er zijn nog heel veel kinderen in mijn klas die in Sinterklaas geloven.
Mama: zo, en jij dan, geloof jij er nog in?
Jacintha: nee natuurlijk niet, hij heeft gewoon sleutels van alle huizen.

We laten het nog maar even zo.

Weer een stapje vooruit in de procedure

We hebben weer een klein stapje vooruit gemaakt in de procedure. Gister hebben we de SOA ontvangen. Nee, geen enge ziekte maar de Statement of Approval. Dit document komt van Justitie en is het bewijs dat we Jari echt mogen adopteren. Met dit briefje moeten we weer een Rondje Den Haag doen om te laten legaliseren en dan kunnen we ook gelijk ons visum gaan aanvragen. Zo langzaam maar zeker komt het steeds dichter bij. Volgens K&T ontvangen we binnenkort ook de factuur van het reisbureau en daar staat een proforma datum op. Dat hoeft nog geen definitieve datum te zijn, maar dan krijgen we ongeveer wel een idee wanneer we mogen afreizen. Spannend.

Voorbereidingen

Zo zachtjes aan beginnen we toch wat onrustig te worden en komt de grote reis naar onze zoon steeds dichterbij. Er is helaas nog geen datum bekend, maar de kans is echt aanwezig dat we hem dit jaar nog mogen ophalen. We hebben dus nog een paar weken de tijd waarin het een en ander geregeld moet worden. In huis hebben we het nu aardig op orde. Jacintha is verhuisd naar de zolder en Jorinde heeft nu haar kamer. Met een paar leuke stickers en een nieuw dekbed hebben we er een prinsessenkamer van gemaakt en Jorinde is helemaal in haar nopjes. De oude kamer van Jorinde is inmiddels omgetoverd tot een Bob de Bouwer kamer voor Jari. Ook hier hebben we niet heel veel aan hoeven doen, er is een muur geverfd en verder stickers en een nieuw dekbed. Met minimale kosten toch een hele leuke kamer! (nieuwe gordijnen zijn nog in de maak)












Vandaag hebben we de inentingen geregeld, die gaan we volgende week laten prikken (ik hoop niet dat Jacintha dit leest want die gaat helemaal in de stress!). We zijn aan het nadenken over het kaartje, welkomstfeestje, dingen die we mee moeten nemen en ga zo maar door, er is nog genoeg te doen.

Verder kan ik nog vertellen dat ik een andere baan heb gevonden, ik kan nu lekker in ons eigen dorp aan de slag bij een leuk en klein bedrijf. Als we terug zijn uit China en na mijn adoptieverlof ga ik daar beginnen. Het scheelt me enorm veel reistijd, nu zit ik per dag toch wel een uur in de auto en dat is straks 10 minuten op de fiets. Ideaal toch?

We hebben in de afgelopen tijd ook onze adoptievrienden op bezoek gehad, altijd weer heel gezellig en de meiden kijken daar naar uit. In de herfstvakantie kwam Yanna Yu en afgelopen zaterdag was het de beurt aan Rosa-Lin en Anne-Mei, uiteraard met hun papa's en mama's.

Genoeg voor deze blog, het is een heel verhaal geworden. Hou de site maar goed in de gaten, want we verwachten (en hopen) binnenkort wel iets meer te weten.